سفلیس

سفلیس (به انگلیسی: Syphilis) عفونت منتقل شده از راه جنسی است که از باکتری اسپیروکت "ترپونما پالیدوم" زیرگونه‌ای از "پالیدوم" ناشی می‌شود. راه اصلی انتقال تماس جنسی است؛ همچنین این بیماری می‌تواند در دوران بارداری یا هنگام تولد از مادر به جنین منتقل شود، و منجر به سفلیس مادرزادی شود. بیماری‌های دیگری که در انسان ناشی از " تروپونما پالیدوم" می‌باشند عبارتند از یاوز (زیرگونه‌ای از "پرتینیو")، پینتا (زیرگونه‌ای از "کاراتیوم")، و بیجل (زیرگونه‌ای از "اندیمیکیوم").

برای مطالعه کامل به ادامه مطلب برید

 

سفلیس (به انگلیسی: Syphilis) عفونت منتقل شده از راه جنسی است که از باکتری اسپیروکت "ترپونما پالیدوم" زیرگونه‌ای از "پالیدوم" ناشی می‌شود. راه اصلی انتقال تماس جنسی است؛ همچنین این بیماری می‌تواند در دوران بارداری یا هنگام تولد از مادر به جنین منتقل شود، و منجر به سفلیس مادرزادی شود. بیماری‌های دیگری که در انسان ناشی از " تروپونما پالیدوم" می‌باشند عبارتند از یاوز (زیرگونه‌ای از "پرتینیو")، پینتا (زیرگونه‌ای از "کاراتیوم")، و بیجل (زیرگونه‌ای از "اندیمیکیوم").

علائم و نشانه‌های سفلیس بسته به اینکه بیماری در کدامیک از چهار مرحله (اولیه، ثانویه، نهفته و سوم) ظاهر می‌شود متفاوت است. مرحله اولیه از قدیم با شانکر (زخم سفت، بدون درد و خارش بر روی پوست) بروز می‌کند، سفلیس ثانویه با دانه‌های که بیشتر در کف دست و کف پا انتشار می‌یابند همراه است، سفلیس نهفته یا علایم کمی دارد یا هیچ علامتی ندارد، و سفلیس نوع سوم با گوم‌ها)، و علایم عصبی، یا قلبی همراه است. با این حال، این بیماری به خاطر علایم و نشانه‌های غیرمعمولی آن به "مقلد بزرگ" معروف است. تشخیص بیماری معمولا از طریق آزمایش خون انجام می‌شود؛ البته باکتری‌ها را نیز می‌توان با میکروسکوپ مشاهده کرد. سفلیس را می‌توان به طور موثری با انتی بیوتیک‌ها، به خصوص با تزریق عضلانی پنی سیلین جی (که برای سفلیس عصبی به صورت داخل وریدی تجویز می‌شود)، یا با سفتریاکسون درمان کرد، و در مورد کسانی که حساسیت شدید به پنی سیلین دارند، می‌توان از داکسی سایکلین دهانی یا آزیترومایسن استفاده کرد.

گفته می‌شود که در سال ۱۹۹۹ در سراسر جهان ۱۲میلیون نفر آلوده به سفلیس بودند، که بیش از ۹۰٪ آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کردند. بعد از اینکه در سال‌های ۱۹۴۰ پنی سیلین به نحو چشمگیری در دسترس همگان قرار گرفت، میزان ابتلا به عفونت در بسیاری از کشورها پس از آغاز هزاره سوم افزایش یافت، و این مورد غالبا با ابتلا به ویروس اختلال در ایمنی بدن انسان (HIV) همراه بوده است. این امر تا حدودی به دلیل استفاده از شیوه‌های نا امن در ارتباط‌های جنسی میان مردانی که رابطه جنسی با مردان دیگر دارند، افزایش بی قیدی، فحشا، و کاهش استفاده از موانع محافظ تشخیص داده شده است.[۱][۲][۳]

******************************
سفلیس می‌تواند در یکی از این چهار مرحله ظاهر شود: اولیه، ثانویه، نهفته، و سوم، ,[۴]و همچنین می‌تواند به صورت مادرزادی عارض شود.[۵] سر ویلیام اسلر به خاطر علایم متنوع این بیماری آن را "مقلد بزرگ" نامید.[۴][۶]
مرحله اولیه
سفلیس اولیه نوعا از طریق ارتباط مستقیم جنسی با زخم‌های عفونی شخص دیگر عارض می‌شود.[۷] تقریبا ۳ تا ۹۰ روز بعد از اولین ارتباط (به طور متوسط ۲۱  روز) یک زخم پوستی، که آن را شانکر می‌نامند، در قسمت تماس ظاهر می‌شود.[۴]این زخم از قدیم   (در ۴۰٪ موارد) زخم سفت، بدون درد و خارشی برروی پوست است و دارای قاعده‌ای تمیز و حاشیه‌هایی برجسته به اندازه ۰٫۳و ۳٫۰   سانتی متر است.[۴] البته این زخم ممکن است هر شکلی به خود بگیرد.[۸] از قدیم، این زخم از یک مولکول به یک کورک و در نهایت به یک فرسایش یا زخم) تبدیل می‌شود.[۸] به ندرت، ممکن است چندین زخم در محل ظاهر شوند (~ ۴۰٪)،[۴] و زمانی که این بیماری با ایدز همراه باشد ظهور چند زخم در محل رایج است. !-- Pri۲۰۰۸ --> ممکن است زخم‌ها دردناک یا حساس باشند (۳۰٪)، و ممکن است آنها بیرون از اندام تناسلی ظاهر شوند (۲-۷٪). رایج ترین محل در زنان دهنه رحم (۴۴٪) است، در مردانی که به جنس مخالف تمایل دارند آلت تناسلی (۹۹٪)، و معمولا در مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارد مقعدی و رکتال (۳۴٪) می‌باشد.[۸] معلولا غدد لنفاوی(۸۰٪)  در اطرااف محل عفونت بزرگ می‌شوند،[۴] و این اتفاق هفت تا ۱۰  روز بعد از شکل گیری شانکر رخ می‌دهد.[۸] زخم اگر درمان نشود ممکن است سه تا شش هفته در محل باقی بماند.[۴]
مرحله ثانویه
سفلیس ثانویه تقریبا چهار تا ده هفته بعد از عفونت اولیه ظاهر می‌شود.[۴]این در حالیست که بیماری‌های ثانویه به شیوه‌های مختلف بروزشان معروف هستند، علایم این بیماری غالبا پوست، لایه‌های مخاطی، و غدد لنفاوی را درگیر می‌کنند.[۹] ممکن است دانه‌هایی متقارن، مایل به قرمز- صورتی، بدون خارش برروی بدن و انتهای اندام‌ها، از قبیل کف دست و پا ظاهر شوند.[۴][۱۰] زخم ممکن است ماکولوپاپولار یا دانه چرکی باشد.. شکل آن می‌تواند مسطح، نسبتا سفید، زخم‌هایی زگیل مانند باشند که به زگیل لاتیوم معروفند و روی غشای مخاطی رشد می‌کنند. تمامی این زخم‌ها محل رشد باکتری‌ها هستند و عفونی می‌باشند. علایم دیگر می‌تواند شامل تب، گلو درد، بی قراری، کاهش وزن، ریزش مو، و سردرد باشد.[۴] علایم نادر این بیماری شامل هپاتیت، بیماری کلیه، ورم مفاصل، ورم غشای پوششی استخوان، التهاب چشم، یووئیت، و التهاب قرنیه است.[۴][۱۱] البته، حدود ۲۵٪ افراد ممکن است با بازگشت علائم ثانویه مواجهه شوند. بیشتر افرادی که علایم سفلیس ثانویه در آنها بروز می‌کند (۴۰-۸۵٪ زنان، ۲۰-۶۵٪ مردان) گزارش داده‌اند که قبلا شانکر کلاسیک سفلیس اولیه را نداشته‌اند.[۹]
نهفته
سفلیس نهفته به عنوان بیماریی تعریف می‌شود مربوط به سرم شناسی که عفونت بدون علایم بیماری در آن مشاهده می‌شود.[۷] این بیماری همچنین در آمریکا یا به صورت زودرس (کمتر از ۱  سال بعد از سفلیس ثانویه) یا دیررس (بیش از ۱  سال بعد از سفلیس ثانویه) تعریف می‌شود.[۱۱] انگلستان از یک مقطع زمانی دو ساله برای زود رس بودن و دیر رس بودن سفلیس نهفته استفاده می‌کند.[۸] در سفلیس زودرس ممکن است شاهد بازگشت علایم باشیم. سفلیس نهفته دیررس بدون علایم است، و به اندازه سفلیس نهفته زودرس واگیردار نیست.[۱۱]
مرحله سوم
سفلیس سوم ممکن است تقریبا ۳ تا ۱۵ سال بعد از عفونت اولیه ظاهر شود، و می‌توان آن را به سه شکل مختلف تقسیم کرد: دمل سفلیس ی(۱۵٪)، [[سفلیس اعصاب] متاخر(۶٫۵٪)، و سفلیس قلبی-عروقی (۱۰٪).[۱۱] بیماری نوع سوم در یک سوم افرادی آلوده‌ای که تحت درمان قرار نمی‌گیرند بروز می‌کند. افرادی که مبتلا به سفلیس نوع سوم هستند عفونت ندارند.[۴]

دمل سفلیس ی یا سفلیس خوش خیم دیر رس معمولا ۱ تا ۴۶  سال و به طور متوسط ۱۵  سال بعد از اولین عفونت، ظاهر می‌شود. ویژگی این مرحله شکل گیری گوم‌های مزمن است، که گره‌های غده- مانند متورم و نرمی هستند که اندازه‌های متفاوتی دارند. آنها نوعا بر پوست، استخوان، و شش‌ها ظاهر می‌شوند، اما می‌توانند در هر جای دیگر نیز ظاهر شوند.[۴]

سفلیس اعصاب به عفونتی اشاره دارد که سیستم مرکزی اعصاب را درگیر می‌کند. این بیماری می‌تواند به صورت زودرس اتفاق بیافتد، و ممکن است بدون علامت باشد یا به صورت مننژیت سفلیس ی ظاهر شود، یا به صورت دیررس و به کشل سفلیس منینگو وسکیولار، فلج عمومی، یا سل نخاعی باشد، که با ضعف در حفظ تعادل و درد‌های لحظه‌ای در اندام‌های انتهایی بدن همراه است. سفلیس دیررس اعصاب معمولا بین ۴ تا ۲۵ سال بعد از عفونت اولیه ظاهر می‌شود. سفلیس منینگو وسکیولار معمولا با بی حسی و تشنج، و فلج عمومی به همراه جنون و سل نخاعی همراه است.[۴]همچنین، ممکن است مردمک ارگیل- رابتسون‌ها، که مردمک‌های کوچک و دو سویه‌ای هستند و وقتی شخص به اشیاء نزدیک متمرکز می‌شود تنگ می‌شوند، در این بیماری وقتی که شخص در معرض نور قرار می‌گیرد تنگ نشوند.

سفلیس قلبی- عروقی معمولا ۱۰-۳۰  سال بعد از اولین عفونت ظاهر می‌شود. .رایج ترین عارضه این بیماری آئورت سفلیس ی است، که می‌تواند موجب شکل گیری اتساع عروق شود.[۴]
مادرزادی
ابتلا به سفلیس مادرزادی می‌تواند در دوره بارداری یا هنگام تولد رخ دهد. دو سوم نوزادان سفلیس ی بدون علائم این بیماری به دنیا می‌آیند.علایم رایج این بیماری در دو سال اول زندگی بروز می‌کند که شامل: هپاتواسپلنومگالی (۷۰٪)، زخم (۷۰٪)، تب (۴۰٪)، سفلیس اعصاب (۲۰٪) و پنومونی (۲۰٪) می‌باشند. اگر درمانی صورت نگیرد، در ۴۰٪ موارد ممکن است سفلیس مادر زادی دیررس بروز کند، که شامل: تغییر شکلبینی فرورفته، علامت هیگومناکیز، سابر شین، یا مفاصل کلاتون و سایر علایم می‌باشد.[۱۲]
علل
باکتری شناسی

ترپونما پالیدیوم زیرگونه‌ای از "پالدیوم"مارپیچی – شکل، گرم-نگاتیو، است که باکتری ای با تحرک بالاست.[۸][۱۳] سه بیماری دیگر در انسان وجود دارد که با "ترپونما پایلدیوم"مرتبطی ایجاد می‌شود، از قبیل یاوز (زیرگونه‌ای از "پرتنیو")، پینتا (زیرگونه‌ای از "کاراتیوم")، و بیجل (زیرگونه‌ای از "اندیمیکیوم").[۴] بر خلاف زیرگونه "پالیدیوم"، آنها موجب بیماری عصبی نمی‌شوند. .[۱۲] انسان‌ها تنها منبع طبیعی شناخته شده‌ای برای زیرگونه‌های "پالیدیوم"هستند.[۵] این گونه بدون میزبان نمی‌تواند بیش از چند روز زنده بماند. این مسئله به خاطر ژنوم کوچک آن است (۱٫۱۴   MDa) که نمی‌تواند مسیر متابولیکی لازم برای ساخت مواد غذایی را رمزگذاری کند. این باکتری برای دو برابر شدن بسیار کند است و برای این کار زمانی بیشتر از ۳۰  ساعت لازم دارد.[۸]
انتقال
سفلیس در درجه اول از طریق تماس جنسی یا در دوره بارداری از مادر به جنین او منتقل می‌شود؛ اسپیروکت قادر است تا از غشای مخاطی سالم یا پوست آسیب دیده عبور کند.[۴][۵] بنابراین این بیماری می‌تواند با بوسیدن محل نزدیک زخم، و نیز از راه دهانی، مهبلی، و نزدیکی مقعدی قابل انتقال است. تقریبا ۳۰ تا ۶۰٪ کسانی که در معرض سفلیس اولیه و ثانویه قرار می‌گیرند به این بیماری مبتلا می‌شوند.[۱۱] قابلیت عفونی شدن آن را می‌توان با این واقعیت نشان داد که اگر فردی تنها با ۵۷ عدد از این موجودات واکسینه شود، ۵۰٪ امکان دارد تا مبتلا به عفونت شود.[۸] بیشتر (۶۰٪) مبتلایان جدید این بیماری در امریکا مردانی هستند که با مردان دیگر رابطه جنسی داشته‌اند. این بیماری می‌تواند از طریق محصولات خونی منتقل شوند. با این حال، این مسئله در بسیاری از کشورها مورد آزمایش قرار گرفته است و میزان خطر ابتلا به بیماری از این طریق پایین است. به نظر می‌رسد خطر انتقال از طریق استفاده مشترک از سوزن تزریق محدود باشد.[۴] سفلیس نمی‌تواند از طریق صندلی توالت، فعالیت‌های روزانه، وان‌های داغ، یا استفاده مشترک از ظروف غذا یا لباس منتقل شود.[۱۴]
تشخیص
تشخیص بالینی سفلیس در ابتدای بیماری کار دشواری است.[۸] تایید بیماری یا از طریق آزمایش‌های خونی یا با بررسی بصری میکروسکوپی امکان پذیر است. بکارگیری آزمایش‌های خونی به دلیل سهولت اجرای آنها رایج تر است.[۴] با این حال، آزمایش‌های تشخیصی که در بین مراحل این بیماری انجام می‌شود قادر به شناسایی بیماری نیستند.[۱۵]
آزمایش‌های خونی

آزمایش‌های خونی قابل تقسیم به دو دسته غیر ترپونمال و آزمایش‌های ترپونمال هستند.[۸] معمولا در وهله اول از آزمایش‌های غیر ترپونمال استفاده می‌شود، که شامل تحقیقات آزمایشگاهی بیماری‌های مقاربتی (VDRL) و آزمایش‌های ریاگین سریع پلاسما می‌باشد. البته، از آنجا که این آزمایش‌های به ندرت مثبت‌های کاذبهستند، برای تایید این بیماری انجام آزمایش ترپونمال، از قبیل لختگی ذرات پلادیوم تریپونمال (TPHA) یا آزمایش جذب پادتن ترپونمال فلوئورسان (FTA-Abs) مورد نیاز است.[۴] مثبت‌های کاذب در آزمایش‌های غیر ترپونمال می‌توانند برخی از عفونت‌های ویروسی از قبیل آبله مرغان و سرخک، و همچنین لنفاماس، مرض سل، مالاریا، آندوکاردیت، بیماری بافت پیوندی، و بارداری را نیز نشان دهند.[۷] آزمایش‌های پادتنی ترپونمال معمولا بین دو تا پنج هفته بعد از عفونت اولیه مثبت هستند.[۸] سفلیس اعصاب از راه مشاهده تعداد زیادی لیکوست‌ها (غالبا لنفوسیت‌ها) و سطح بالایی از پروتئین در مایع مغزی نخاعی در شرایط عفونت سفلیس ی تشخیص داده می‌شود.[۴][۷]
آزمایش مستقیم

با مشاهده میکروسکوپ زمینه تیره خونابه یک شانکر می‌توان این بیماری را به سرعت تشخیص داد. البته، بیمارستان‌ها همیشه تجهیزات یا اعضای با تجربه برای انجام این کار را ندارند، این در حالیست که آزمایش باید در عرض ۱۰ دقیقه بعد از گرفتن نمونه انجام شود. گزارش شده است که حساسیت این ازمایش باید تقریبا ۸۰٪ باشد، بنابراین این آزمایش تنها می‌تواند برای تایید تشخیص استفاده شود نه برای رد آن. بر روی نمونه گرفته شده از شانکر می‌توان دو آزمایش دیگر نیز انجام داد: آزمایش پادتن فلوئورسان مستقیم و آزمایش تقویت اسید نوکلئیک. در آزمایش‌های فلوئورسان مستقیم از پادتن‌هایی که به فلوئورسان چسبیده‌اند استفاده می‌شود، که خود انها نیز به پروتئین‌های خاص سفلیس متصل شده‌اند، در حالیکه در آزمایش‌های تقویت اسید نوکلئیک از تکنیک‌های خاصی از قبیل واکنش زنجیری پلیمراز، برای بررسی وجود ژن خاص سفلیس استفاده می‌شود. این آزمایش‌های حساس به زمان نیستند، چرا که در انها برای تشخیص نیازی به باکتری‌های زنده نیست.[۸]
پیشگیری
تا سال ۲۰۱۰ هیچ نوع واکسن موثری برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد.[۵] پرهیز از تماس فیزیکی با شخص مبتلا، و همچنین استفاده مناسب از کاندوم لاتکسدر کاهش خطر انتقال سفلیس موثر است. البته، استفاده از کاندوم به طور کامل خطر ابتلا را از بین نمی‌برد.[۱۶][۱۴] بنابراین، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری روابط تک همسری دراز مدت و دو طرفه با فرد سالم و پرهیز از استفاده موادی از قبیل الکل و سایر داروهایی که موجب افزایش رفتارهای جنسی خطرناک می‌شوند را توصیه می‌کنند.[۱۴]

می‌توان از طریق غربالگری مادران در طول دوران بارداری و درمان کسانی که مبتلا هستند از ابتلای نوزادان به سفلیس مادرزادی پیشگیری کرد.[۱۷] گروهکار خدمات پیشگیرانه در ایالات متحده (USPSTF) بر غربالگری جهانی همه زنان باردار به شدت تاکید دارند،[۱۸] این در حالیست که سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کند که باید همه زنان در اولین بررسی‌های پیش از زایمان و نیز مجددا سه ماه بعد مورد آزمایش قرار گیرند.[۱۹] اگر جواب آزمایش مثبت بود، آنها باید به همسران خود توصیه کنند که تحت درمان قرار گیرند.[۱۹] البته، سفلیس مادرزادی همچنان در کشورهای در حال توسعه شیوع دارد، چرا که در این کشورها بسیاری از زنان اصلا از مراقبت‌های دوران پیش زایی بهره مند نیستند، و کسانی هم که از مراقبت‌های دوران پیش زایی برخوردار هستند مورد غربالگری قرار نمی‌گیرند،[۱۷] و این مسئله هنوز به ندرت در کشورهای توسعه یافته اتفاق می‌افتد، چراکه در این کشورها کسانی که مستعد ابتلا به سفلیس (از راه استعمال دارو، غیره) هستند دست کم در دوران بارداری تحت مراقبت قرار می‌گیرند.[۱۷] به نظر می‌رسد در کشورهایی با درآمد کم یا متوسط، اقداماتی در جهت افزایش دسترسی مردم به آزمایش‌های در کاهش نرخ ابتلا به سفلیس مادرزادی موثر بوده است.[۱۹]

در بسیاری از کشورها سفلیس بیماری اعلام کردنی است، مانند کانادا[۲۰] اتحادیه اروپا،[۲۱] و ایالات متحده امریکا.[۲۲] این بدان معناست که ارائه کنندگان مراقبت‌های بهداشتی لازم است تا به مقامات بهداشت عمومی این بیماری را اعلام کنند، به این منظور که آنها نیز به طور مطلوب اقدامات لازم برای آگاه سازی همسر فرد مبتلا را فراهم آورند.[۲۳] همچنین پزشکان نیز می‌توانند بیماران را تشویق کنند تا همسران خود را برای بهره مندی از مراقب‌های بهداشتی به مراکز بفرستند.[۲۴] CDC توصیه می‌کند مردانی که با همجنسان خود رابطه جنسی دارند دست کم هر سال یک بار مورد آزمایش قرار گیرند. .[۲۵]
درمان
عفونت‌های اولیه

اولین درمان انتخابی برای سفلیس بدون عارضه تجویز یک دوز پنی سیلین جی به صورت تزریق عضلانی یا مصرف یک دوز خوراکی آزیترومایسین است.[۲۶] داکسی سیلین و تتراسایکلین انتخاب‌های جایگزین هستند؛ البته به دلیل خطر نقص تولد این داروها برای زنان باردار توصیه نمی‌شوند. دلایل مقاومت انتی بیوتیکی عبارتند از: ماکرولیدها‌ها، کلیندامایسین، و رفامپین.[۵] سفتریاکسون، که نسل سوم سفالوسپورین آنتی بیوتیک است، می‌تواند به اندازه درمان مبتنی بر پنی سیلین موثر باشد.[۴]
عفونت‌های دیر رس

به این دلیل که پنی سیلین جی قابلیت چندانی در نفوذ به سیستم مرکزی عصبی ندارد برای درمان مبتلایان به سفلیس اعصاب توصیه می‌شود که به آنها به مدت دست کم ۱۰ روز پنی سیلین دوز بالا به صورت درون وریدی تزریق شود.[۴][۵] اگر فردی حساسیت داشته باشد می‌توان برای درمان او از سفتریاکسون استفاده کرد یا تلاش کرد که حساسیت بدن به پنی سیلین را کاهش داد. سایر تظاهرات دیر رس این بیماری را می‌توان با تزریق عضلانی پنی سیلین جی به مدت سه هفته درمان کرد. اگر بدن بیمار حساسیت نشان داد، می‌توان مانند سایر موارد، از داکسی سیلین یا تتراسایکلین برای مدت زمانی طولانی تر استفاده کرد. درمان در این مرحله جلوی پیشروی بیشتر بیماری را خواهد گرفت، اما تاثیر چندانی بر جبران خسارتی که در حال حاضر رخ داده است نخواهد داشت.[۴]
واکنش جاریش هریکسهایمر

یکی از عوارض جانبی درمان واکنش جاریش-هریکسهایمر است. این عارضه غالبا در عرض یک ساعت آغاز می‌شود و ۲۴ ساعت به طول می‌انجامد، و نشانه‌های آن عبارتند از تب، دردهای عضلانی، سردرد، و شدت ضربان قلب.[۴] این عارضه با سایتوکاین ی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی بدن در واکنش به لیپو پروتئین آزاد شده از پارگی باکتری سلفیس رها می‌کند.[۲۷]
علم بیماری‌های مسری

گفته می‌شود که در سال ۱۹۹۹ حدود ۱۲ میلیون نفر بر اثر عفونت ناشی از سفلیس جان خود را از دست داده‌اند، که بیش از ۹۰٪ آنها در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کردند.[۵]این بیماری در یک سال در میان ۷۰۰٫۰۰۰ تا ۱٫۶  میلیون نفر از زنان باردار دیده شده است، و منجر به سقط طبیعی جنین، مرده زاییها، و سفلیس مادرزادی شده است. در جنوب صحرای آفریقا، سفلیس علت تقریبا ۲۰٪ از مرگ و میرهای قبل از تولد می‌باشد.[۱۲] این میزان به نسبت در میان معتادان تزریقی، کسانی که مبتلا به ویروس ایدز هستند، و مردانی که با همجنسان خود رابطه جنسی دارند بیشتر است.[۱][۲][۳] در آمریکا، میزان سفلیس از سال ۲۰۰۶ در مردان شش برابر بیشتر از زنان بوده است، در حالیکه این نسبت در سال ۱۹۹۷ تقریبا مساوی بود. .[۳۰] در سال ۲۰۱۰بیش از نیمی از مبتلایان به این بیماری آمریکایی‌های افریقایی تبار بودند.[۳۱]

بین قرن‌های ۱۸ و ۱۹ سفلیس در اروپا شیوع زیادی داشته است. در اوایل قرن ۲۰ در کشورهای توسعه یافته، عفونت‌ها به سرعت با شیوع استفاده از انتی بیوتیک‌ها کاهش پیدا کردند، و این روند تا دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ادامه داشت.[۱۳] از سال ۲۰۰۰، نرخ رشد سفلیس در آمریکا، کانادا، انگلستان، استرالیا و اروپا افزایش یافته است، و این روند بیشتر در میان مردانی که با همجنسان خود رابطه جنسی دارند دیده می‌شود.[۵] البته، در طول این مدت نرخ رشد سفلیس در میان زنان امریکایی همچنان ثابت است، و در میان زنان انگلیسی افزایش یافته است، اما این میزان کمتر از میزان رشد این بیماری در بین مردان بوده است.[۳۲] افزایش نرخ رشد این بیماری در میان مردانی که به جنس مخالف تمایل دارند از دهه ۱۹۹۰ در چین و روسیه افزایش یافت.[۵] این مسئله به دلیل روابط جنسی نا امن، از قبیل بی قیدی جنسی، فحشا، و کاهش استفاده از موانع حفاظتی است.[۵][۳۳][۳۲]

اگر این بیماری درمان نشود، ۸٪ تا ۵۸٪ احتمال مرگ و میر فرد وجود خواهد داشت، این احتمال در مردان بیشتر است.[۴] شدت علایم سفلیس در قرن‌های ۱۹ و ۲۰  کمتر بوده است، که علت آن تا حدودی به خاطر دسترسی به درمان موثر و تا حدودی به خاطر کاهش سرایت اسپیروکت‌ها بوده است.[۹] با انجام درمان به هنگام، این بیماری عوارض کمی خواهد داشت.[۸] سفلیس خطر ابتلا به انتقال ویروس ایدز را دو تا پنج برابر می‌کند و (در برخی از مراکز شهری ۳۰-۶۰٪) امکان ابتلا به عفونت وجود دارد.[۴][۵]
تاریخچه

خاستگاه دقیق سفلیس مشخص نیست.[۴] در این مورد دو فرضیه اولیه وجود دارد، طبق یکی از این فرضیه‌ها سفلیس در بازگشت خدمه از سفر دریایی کریستف کلمب از آمریکا به اروپا وارد شد، و فرضیه دیگر پیشنهاد می‌کند که سفلیس از قبل در اروپا وجود داشته، اما ناشناخته بوده است. به این دو فرضیه به ترتیب، فرضیه‌های "کلمبی" و "پیش-کلمبی" می‌گویند.[۱۵] شواهد موجود از فرضیه کلمبی حمایت می‌کنند.[۳۵][۳۶] اولین نمونه‌های گسترش سفلیس در اروپا مربوط به سال‌های ۱۴۹۴/۱۴۹۵ در ناپل ایتالیا، طی حمله فرانسوی‌ها به ثبت رسیده‌اند. .[۱۳][۱۵] به علت شیوع این بیماری با بازگشت سربازان فرانسوی، این بیماری به "بیماری فرانسوی" معروف شد، و هنوز هم به صورت سنتی آن را به این نام می‌خوانند. در سال ۱۵۳۰، برای اولین بار توسط یک شاعر و پزشک ایتالیایی با نام گیرولامو فراکاستورو نام ""سفلیس " را برای عنوان یکی از اشعار خود به لاتین بکار برد این شعر با وزن شش ضربی داکتیلیک شیوع این بیماری در ایتالیا را توصیف می‌کند..[۳۷]همچنین به لحاظ تاریخی این بیماری به "آبله بزرگ" نیز مشهور است.[۳۸][۳۹]

اولین بار فریتز شادین و اریک هافمن در سال ۱۹۰۵ موجودی را که باعث این بیماری می‌شود، یعنی " ترپونما پالیدیوم" شناسایی کردند.[۱۳] اولین درمان موثر (سالوارسان) در سال ۱۹۱۰ توسط پل اریک به کار گرفته شد، که با بررسی استفاده از پنی سیلین و تایید کارآیی آن در سال ۱۹۴۳ ادامه یافت.[۱۳][۳۸] قبل از ظهور درمان موثر، استفاده از جیوه و روش قرنطینه، و درمان‌هایی که غالبا بدتر از خود بیماری بودند، رواج داشتند.[۳۸] گمان می‌رود بسیاری از چهره‌های مشهور تاریخی، مانند فرانس شابرت، آرتور شوپنهاور، ادوارد مانت[۱۳] و آدولف هیتلر،[۴۰] مبتلا به این بیماری بوده‌اند.
جامعه و فرهنگ
هنرها و ادبیات
از اولین کارهای هنری در اروپا که سعی در به تصویر کشیدن سفلیس داشت "مرد سفلیس ی" اثر البرشت دورر، است، بریدن چوب که گفته می‌شود نماینده یک لند نکت، سرباز مزدور اروپای شمالی است.[۴۱]گفته می‌شود افسانه "زن افسونگر" یا "زن زهرآگین" متعلق به قرن ۱۹ تا حدودی برگرفته از اثرات مخرب سفلیس است، و در مورد نمونه‌های کلاسیک آن در ادبیات می‌توان به شعر "La Belle Dame sans Merci" اثر جان کیتس اشاره کرد.[۴۲][۴۳] حدود سال ۱۵۸۰هنرمندی با نام ژان ون در اشتریت صحنه‌ای از مرد ثروتمندی را نقاشی کرد که با استفاده از چوب گرمسیری جویاک تحت درمان بیماری سفلیس است.[۴۴] عنوان کار "اماده سازی و استفاده از گوایاکو برای درمان سفلیس " است. هدف این هنرمند از کشیدن این تصویر در مجموعه‌ای از کارهای خود آن بود که به دنیای جدید نشان دهد که چگونه درمان، هرچند بی تاثیر، سفلیس در آن دوران دستاورد نخبگان اروپایی بوده است. در این کار رنگانگ و دقیق چهار خدمتکار در حال تهیه معجون به تصویر کشیده شده‌اند درحالیکه پزشک به نظر می‌رسد چیزی را در پشت خود پنهان کرده است و بیمار بیچاره نیز در حال نوشیدن مایعی است.[۴۵]
تاسکجی و مطالعات گواتمالا

یکی از بدنام ترین پرونده‌های مشکوک ایالات متحده امریکا در خصوص اخلاق پزشکی در قرن 20  مربوط به مطالعه سفلیس در تاسکجی می‌باشد.[۴۶] این تحقیق در تاسکجی، آلاباما انجام گرفت، و خدمات بهداشت عمومی امریکا (PHS) با همکاری موسسه تاسکجی از این تحقیق حمایت کردند.[۴۷]این تحقیق در سال ۱۹۳۲، زمانی که سفلیس شیوع گسترده‌ای داشت و هیچ نوع درمان امن و موثری برای آن وجود نداشت، آغاز شد.[۶] این تحقیق برای اندازه گیری میزان پیشروی سفلیس درمان نشده طراحی شده بود. تا سال ۱۹۴۷، پنی سیلین به عنوان درمان موثر سفلیس اعتبار یافت و به طور گسترده‌ای برای درمان این بیماری بکار گرفته شد.با این حال، مدیران تحقیق، به مطالعه خود ادامه دادند و به کسانی که داوطلب درمان بودند پنی سیلین ارائه ندادند.[۴۷] این مسئله مورد بحث و بررسی قرار گرفت، و برخی دریافتند که به بسیاری از افراد پنی سیلین داده شده بود.[۶] این تحقیق تا پایان سال ۱۹۷۲ ادامه یافت.[۴۷]

همچنین آزمایش‌های مربوط به سفلیس در گواتمالا از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۸ انجام گرفت. آنها تحت حمایت آزمایش‌های انسانی آمریکا قرار داشتند، و این تحقیق در دوره حکومت خوان خوزه آریوالو با همکاری برخی از وزارتخانه‌ها و مقامات بهداشت گوتامالا به انجام رسید. دکترها، سربازان، زندانیان و بیماران روانی را بدون رضایت آگاهانهی آنها، به سفلیس و سایر بیماری‌های مقاربتی آلوده می‌کردند، و سپس آنها را با انتی بیوتیک‌ها درمان می‌کردند. در اکتبر ۲۰۱۰، امریکا به طور رسمی از گواتمالا برای انجام این آزمایش‌های معذرت خواهی کرد.[۴۸]
منبع: ویکی پدیا